Onze blog bestaat nu al meer dan 5 jaar en het werd dus de hoogste tijd om hem eens te verfrissen met een modernere look.
De oude look was op een tablet of telefoon ook heel slecht leesbaar en dat is met deze nieuwe look ook meteen opgelost. Als het weer wat beter weer wordt, dan zullen we nog eens het fototoestel boven halen om ons huisje eens netjes op de foto te zetten zodat we de site nog een beetje mooier kunnen opfleuren, maar ondertussen is hij alvast veel leesbaarder.
Het is eigenlijk al een paar weken geleden dat Papa Jef de plinten onder de inbouwkasten op onze studio is komen plaatsen, maar door allerlei omstandigheden was het er nog niet van gekomen om dit hier even te vermelden.
Naast de plintjes heeft hij ook nog een mooie extra kast geplaatst, inclusief pompbak en hangkast zodat Eefje nu haar verfborstels op de studio zelf kan uitwassen in plaats van op de badkamer. Da’s niet alleen heel wat makkelijker, dat zorgt er meteen ook voor dat de afvoer van de badkamer niet kan verstopt geraken met verfrestjes…
Om de hangkast te kunnen omhoog hangen hadden we nog wat extra creativiteit nodig, want op de hoogte waar ze normaal bevestigd moet worden zat er geen hout in de muur, maar enkel stro. Gezien een stromuur niet gemaakt is om gewicht te dragen moesten we daar dus een oplossing voor vinden. De oplossing was gelukkig niet te moeilijk. De draagbalk voor het dak zat iets lager in de muur, dus volstond het om op de rug van de kast een extra balkje te voorzien dat met enkele stevige schroeven tot in deze draagbalk kan vastgezet worden. Daarmee hangt de kast stevig op zijn plaats en kan die niet van de muur tuimelen.
Het enige wat ik nu nog moet doen is de schakelaar voor het licht die eerst op de muur hing in de kast bevestigen en onderaan de hangkast een lamp plaatsen om het geheel netjes af te werken.
Onderaan zijn de kasten netjes afgewerkt met plinten zoals je kan zien op de foto hieronder.
De plinten worden in stukken geplaatst en naadloos aan mekaar gezet. Langs de achterkant worden ze met klemmen op de pootjes van de kast vastgezet, zodat ze in geval van nood ook weer verwijderd kunnen worden.
Aan de kant waar mijn bureau staat hebben we onderaan in de plintjes ook nog twee dubbele stopcontacten geplaatst. Dat maakt het een stuk makkelijker om mijn computer, scherm en andere apparatuur van stroom te voorzien.
Net zoals in de binnenmuren wordt er eerst een gat uitgezaagd in de vorm van het potje dat er moet inkomen. Daarna trek ik de draden die onder de kast door lopen netjes door het potje en worden de stopcontacten aangesloten. Stopcontacten plaatsen is nog altijd een beetje routine, dus dat klusje is vrij snel geklaard en daarmee is de studio nu helemaal klaar.
Sinds we ingetrokken zijn in ons strohuisje hebben we ons aan de voordeur altijd beholpen met enkele grote blokken hout als “tijdelijke trap” om naar binnen te gaan. Gezien het hoogteverschil met de “begane grond” was dit echt wel nodig.
Eigenlijk was ik van plan om zelf aan onze voordeur een platform te maken met een lichte helling aan één kant om het zo makkelijker te maken om bij ons binnen te geraken, zeker ook voor mensen in een rolstoel, maar het was er nooit van gekomen om hier eindelijk werk van te maken.
Begin deze week heeft Papa Jef uiteindelijk zelf het initiatief genomen om onze trap aan de voordeur te komen zetten. Hij had blijkbaar nog wel wat overschot van bankirai hout liggen dat voldoende was om voor ons een mooie trap te maken.
En ik moet het toegeven: het eindresultaat is heel wat mooier en ongetwijfeld steviger dan het ontwerp dat ikzelf in gedachten had.
Het gras staat ondertussen al een paar weken mooi groen in onze tuin en ik mag me dus wekelijks amuseren met gras maaien, want het groeit echt wel heel snel!
Gezien we samen met de meisjes buiten op het gras willen kunnen spelen zonder constant ons zorgen te maken dat ze de straat kunnen oplopen, is het dus de hoogste tijd om een stuk omheining te zetten. We wonen wel in een rustige straat, maar één onoplettende chauffeur is voldoende als je kind onverwacht de straat op loopt, he!
We hebben al een tijdje de omheiding klaar liggen in de garage, maar nu het gras mooi uitgegroeid is kunnen we ze eindelijk plaatsen. Onze tuinman had ons aangeraden om hiermee te wachten tot het gras goed uitgeschoten was.
We hebben gekozen voor een omheining met kastanjehouten latjes. Dat ziet er mooi natuurlijk uit en past bijgevolg het beste bij ons huis.
We mogen van onze tuinman een grote schroef lenen waarmee we in de grond een gat kunnen boren waar we dan de palen in kunnen zetten. De palen moeten ongeveer 60cm diep in de grond om op de juiste hoogte van de omheining uit te komen. Al bij al is dat heel eenvoudig om die palen in de grond te steken met die schroef. Zolang je voldoende ruimte hebt om te draaien, tenminste. Vlakbij de muur of bij de omheining van de buur is dat toch iets minder makkelijk.
Met het nodige geknoei en doorzettingsvermogen slagen we er toch in om rechts van het huis de palen netjes in de grond te krijgen. De laatste 20cm worden de palen met een flinke hamer in de grond geklopt, de eerste 40cm zoals gezegd dus dankzij het gat geboord met de grote schroef.
Dan de omheining afrollen en met stevige “krammen” vastnagelen aan de palen. Eefje en ik hebben samen blijkbaar niet echt genoeg kracht om de omheining netjes te spannen en dus vraag ik hier versterking van onze tuinman die ons hierbij graag een handje komt helpen. Bedankt, Kris!
Aan de linkerkant van het huis moeten de palen door de afgewerkte inrit en ook hier snelt onze tuinman, Kris ons weer te hulp. Hier moeten 4 palen gezet worden, want hier hebben we een poortje voorzien aan de kant van het huis.
Als alles op zijn plaats staat, moet er enkel nog een soort slot op het poortje gemonteerd worden.
We dachten eerst aan een grote en stevige grendel, maar na een tip van Papa Jef hebben we hier voor een zelf gemaakte houten grendel gekozen.
Zo’n grendel uit hout kun je vrij eenvoudig zelf maken:
We hadden al zo’n vermoeden dat tadelakt zetten vermoeiend ging zijn, maar ik moet toegeven dat we het toch nog een beetje onderschat hadden.
Woensdagmorgen heeft Eefje alvast in elke emmer Tierrafino Stone 5 liter water toegevoegd en daarna het deksel er weer op gedaan. Daarna was het minimum 24 uur wachten zodat de tadelakt het water voldoende kan opnemen. Volgens de productbeschrijving moet je 2 dagen tot 15 dagen wachten alvorens de tadelakt te verwerken, maar volgens onze hulplijn, Mathias van het Leemniscaat, kun je de tadelakt ook na 24u al verwerken.
Woensdagavond hebben we ook nog wat rond gesurft op het internet op zoek naar een goed filmpje dat het verwerken van tadelakt beschrijft. We willen immers zeker zijn dat we alles volgens de regels van de kunst aanpakken. Na enig zoekwerk hebben we een hele goede beschrijving gevonden op de productpagina van Tierrafino Stone. Je kan het filmpje ook terugvinden op onze blog op de pagina Tadelakt van A-Z. Op deze pagina gaan we proberen om alle stappen om een (deel van) je badkamer met tadelakt af te werken te beschrijven. Wij hebben immers nergens een pagina of filmpje gevonden waarin alle stappen van A-Z uitgelegd werden en hopen jullie hiermee alvast te kunnen helpen.
Na het bekijken van het filmpje hebben we zo’n vermoeden dat het een hele klus gaat zijn om alles op één dag klaar te krijgen en dus nemen we ons voor om donderdag vroeg op te staan zodat we op tijd eraan kunnen beginnen. Donderdag is onze vrije dag waarop de meisjes naar de crèche zijn en we allebei thuis zijn. Hopelijk moeten we dan niet te laat werken en als het laat wordt, hebben we vrijdag 1 mei om wat bij te rusten.
Het is helaas een beetje anders gelopen…
Donderdagmorgen beginnen we met goede moed aan het mengen van de tadelakt in een mengkuip, maar we slagen er met onze staafmixer niet in om van de tadelakt een “smeuïge massa” te maken. Na enig gevloek besluiten we om naar de winkel te gaan waar we onze mixer gehaald hebben om een ander staaf te halen, want onze huidige staaf slaagt er niet in om door de vaste tadelakt te snijden en dus krijgen we het niet gemixt.
Als we terug zijn van de winkel proberen we de staaf van de mixer te wisselen, maar die zit door het gebruik van de voorbije 2 jaar zo vast dat ik hem niet loskrijg. Ik slaag er wel in om de staaf van de mixer te halen, maar het tussenstuk dat tussen de staaf en de mixer zit om de draairichting te veranderen krijg ik met geen enkel middel los, zelfs niet met de hulp van onze buurman. Terug naar de winkel dus, waar de technische dienst ons even helpt om onze staaf los te krijgen.
Tegen dat we terug thuis zijn is het al middag en dus wordt er eerst een boterham gegeten en tegen 13u kunnen we dan eindelijk beginnen.
Met de nieuwe staaf is het mixen al heel wat makkelijker, al moet ik wel zeggen dat de voorgeschreven hoeveelheid water (300 – 500 ml) een beetje optimistisch is. We beginnen dus door eerst een goeie halve liter water in de kuip te gieten, vervolgens de tadelakt toevoegen en dan mixen totdat deze loskomt. Vervolgens voegen we beetje bij beetje water bij terwijl we blijven mixen totdat de tadelakt uiteindelijk veranderd in de smeerbare pasta die we willen hebben en die op de video zichtbaar was.
Het mixen is best zwaar werk en je moet zeker lang genoeg blijven mixen. Ik denk dat we per emmer toch wel dicht bij een kwartier met onze mixer bezig geweest zijn voordat we een voldoende smeerbare pasta tadelakt hadden.
Voordat we beginnen met de tadelakt op te zetten met de spaan zorgen we dat de muur goed vochtig is door deze nat te spuiten met een plantenspuit. Als de ondergrond vochtig is, heb je iets meer tijd om de tadelakt te verwerken. Hoe sneller deze droogt, hoe sneller je moet werken namelijk. Nu hebben we al wel wat ervaring met pleisterwerk na het lemen van de buitenmuren en de leemfinish op de binnenmuren, maar met tadelakt moet je echt wel een stuk sneller werken wat het toch net iets uitdagender maakt.
Het valt wel op dat de tadelakt makkelijk gelijkmatig aan te brengen is. Dat is zeker geen nadeel, want dat bespaart je wat tijd in het gelijk strijken achteraf.
Let er bij het opzetten van de tadelakt op dat je voldoende druk zet om een goede hechting te garanderen. De Tierrafino Stone wordt opgezet in een zo egaal mogelijke laag van ongeveer 5mm. Als de oppervlakte die je wil bezetten met tadelakt vrij groot is, wordt aangeraden om minimum van hoek tot hoek in één keer aan te brengen.
Een manier om tijd te winnen tijdens de verwerking is de tadelakt te bedekken met dunn plastiek. Die zorgt dat de tadelakt niet uitdraagt en zo kun je eventueel de volledige badkamer bezetten en daarna stuk per stuk de tadelakt afwerken door stuk per stuk de plastiek te verwijderen.
Eefje en ik verdelen de ruimte en werken elk aan één kant om mekaar niet in de weg te staan. Het is duidelijk dat Eefje veel sneller kan werken dan ik, want het gaat bij haar duidelijk sneller voorruit. Ik kan als excuus wel inbrengen dat ik af en toe het stukadoorwerk moet pauzeren om een extra emmer tadelakt klaar te mixen. We kiezen ervoor om emmer per emmer te mixen, want anders ben ik al snel een half uur bezig om een kuip te mengen. Telkens als de kuip bijna leeg is, scheppen we de rest over in een emmer zodat Eefje kan verder werken en ik de volgende portie tadelakt kan mixen. Zo wordt het werk alleen bij mij maar een kwartiertje onderbroken en hebben we de indruk dat we beter kunnen doorwerken.
In ons enthousiasme zijn we de tip van de plastiek compleet vergeten en eer we het goed en wel beseffen is het 17u en hebben we de grote wand onderaan en de douchewand rechts al bijna helemaal bezet. We merken ook dat we onvoldoende voorraad tadelakt hebben om alles af te werken en dus moeten we noodgedwongen ons beperken tot deze twee wanden en zorgen we dat we van hoek tot hoek opgezet krijgen.
Het is ondertussen ook tijd om onze meisjes te gaan oppikken en bovenien willen we ook nog de extra tadelakt gaan bestellen bij Ecomat. Dus Eefje rijdt naar de crèche en ik vertrek richting Ecomat. We hadden van de vorige fase 3 zakken trasskalk over, dus die kan ik dan gelijk proberen inruilen, hetgeen mits een beetje aandringen ook lukt. Ik bestel 3 potten tadelakt extra en neem ook nog een extra “Japanse spaan” en polijststeen mee. Zo kunnen we alles met zijn tweeën doen. Dat werkt niet alleen sneller, dat is ook een stuk plezanter werken.
Weer thuis wordt er eerst gegeten en dan vliegen we er weer in. De meisjes worden voor een keer achter de TV gezet.
Eefje werkt de laatste tadelakt op en ik begin alvast met het schuren met het houten schuurblad. Met deze stap mag je beginnen van zodra de glans van de tadelakt verdwenen is. Je blijft schuren totdat de tadelakt weer kneedbaar wordt. Mathias beschreef het als “een melkachtige structuur”. Het is een beetje moeilijk te omschrijven, dus je zal dit wat moeten aanvoelen, maar de bedoeling is uiteindelijk om de fijne kalk in de tadelakt naar voren te brengen.
Een bijkomend voordeel van het schuren met het houten schuurblad is dat de meeste oneffenheden ook uit de muur verdwijnen.
Vervolgens ga je aan het werk met de “Japanse spaan”. Dit is een speciale spaan uit zacht plastic waarmee je de fijne kalk gaat verdelen en zorgt voor een (in ons geval bijna) perfect glad resultaat. Het makkelijkst om een effen resultaat te krijgen is met je spaan in alle mogelijke richtingen te bewegen. Zorg er ook voor dat je je spaan zo vlak mogelijk houdt om de kalk te verdelen. Als je deze te schuin houdt, ga je immers schrapen en dat is niet de bedoeling. Je gaat hiermee net zolang door totdat er nog maar een hele dunne laag van de tadelakt bewerkbaar is.
Bij het spanen moet je er ook altijd op letten dat als de tadelakt terug gaat glanzen dat je stopt met spanen totdat deze weer mat geworden is.
Als je uiteindelijk met een nog dun laagje bewerkbare tadelakt overblijft, ga je aan de slag met de polijststeen. Zorg er voor dat je dit niet te vroeg doet, want dan ga je echt kringen in de tadelakt trekken en dat is niet de bedoeling. Als de tadelakt voldoende uitgehard is – maar ook weer niet te hard – ga je aan het polijsten en zo creëer je geleidelijk aan de typische glans van tadelakt op je muur.
Bij het polijsten moet je er op letten dat je niet te veel druk zet. Als je te veel druk zet ga je hier en daar merken dat de tadelakt weer loskomt van de muur en krijg je kleine putjes die je maar moeilijk weer goed dicht krijgt. Zorg er dus voor dat de polijststeen echt over de tadelakt glijdt en verhoog geleidelijk aan de druk een beetje om een mooie glanzende structuur te krijgen. Ik werk het liefst in kleine kringetjes. Ik houd wel van de tekening in de tadelakt die zo ontstaan en bovendien is dat voor mij makkelijker werken.
Het is ondertussen al half twee geworden en onze meisjes liggen al lang in bed en het wordt de hoogste tijd dat ook wij in ons bed kruipen. We hebben nog maar een deel van de muur kunnen polijsten omdat het resterende gedeelte nog te vochtig is, maar de rest zal moeten wachten tot de volgende morgen.
Vanmorgen hebben de meisjes ons wat laten “uitslapen” tot bijna half negen en na het ontbijt willen we er weer meteen invliegen, ondanks de stramme spieren. Het lange werken heeft duidelijk zijn tol geëist op mijn polsen, schouder en bovenarm, net als bij Eefje, maar we laten ons niet kennen.
Terwijl Eefje de meisjes aankleedt en snel langs de bakker gaat voor brood, wil ik alvast beginnen met de eerste laag zeep op het gepolijste gedeelte van gisteren, maar dat blijkt nog te snel te zijn. Ik merk namelijk dat de zachte borstel lijntjes trekt in de tadelakt en dat is niet de bedoeling. De tekening van de polijststeen moet immers bewaard blijven.
Dan maar opnieuw polijsten met de polijststeen.
Er wordt stevig doorgepolijst en na een korte middagpauze kunnen we om ongeveer half twee zeggen dat alles netjes gepolijst is.
We beslissen daarna om de badkamer en de rest van het huis een grondige poetsbeurt te geven, want overal in huis zijn er kalksporen van onze werkschoenen.
Het inzepen van de tadelakt met olijfzeep gaat moeten wachten tot volgende week.